قدرت کوچ‌پذیری
✍🏻 به مناسبت هفته جهانی کوچینگ ۱۴۰۴
در سال ۱۳۹۴ بود که صدایی درونم زمزمه کرد: “باید حرکت کنی… باید متفاوت شوی…”
و این آغاز راهی شد که هرگز تصور نمی‌کردم روزی چنین نامی برایش بیابم: خودآفرینی.
آن روزها نه کسی بود که این مسیر را بشناسد، نه آموزشی، نه جمعی، نه حتی واژه‌ای دقیق برای توصیف آنچه در من در حال روی دادن بود. فقط یک خواستن عمیق بود، یک جست‌وجوی درونی، و دل‌سپردن به صدایی که به من می‌گفت باید بشوم، باید خلق کنم، باید راه خودم را بیابم.
یادگیری را از گوش دادن به علی‌رضا شیری آغاز کردم، بعد با محمدرضا شعبانعلی، با آدام گرانت، ست گودین، کارول دوک، دن سالیوان و بسیاری دیگر آشنا شدم. هرکدام از آن‌ها چراغی روشن کردند. هرکدام، بخشی از من را بیدار کردند.
اما اگر بخواهم فقط یک واژه را انتخاب کنم که بتواند همه این مسیر پر از ابهام، آزمون، تردید و شهامت را معنا کند، آن واژه چیزی نیست جز:
کوچ‌پذیری.
کوچ‌پذیری برای من یعنی:
🔹 پذیرش اینکه نمی‌دانم
🔹 آمادگی برای شنیدن حقیقت‌هایی که شاید به مذاقم خوش نیاید
🔹 میل به تغییر، حتی وقتی ترس دارم
🔹 باور به اینکه درون من، نسخه‌ای کامل‌تر در حال شکل‌گیری است
🔹 و شهامت دیدن نقاط کورم با کمک آینه‌ای به نام کوچ
در این سال‌ها بارها مسیر را گم کرده‌ام، بارها اشتباه رفته‌ام، بارها ناامید شده‌ام. اما همیشه چیزی مرا نگه داشته: باز بودن برای یادگیری، برای بازخورد، برای هدایت شدن.
من با کوچ‌پذیری، هم آموختم و هم خلق کردم. آموختم که مسیر یادگیری پایان ندارد. آموختم که تغییر، از درون من آغاز می‌شود. آموختم که هر کوچ، ابتدا خودش باید کوچ‌پذیر باشد.
و حالا در این هفته جهانی کوچینگ، وقتی به پشت سرم نگاه می‌کنم، به مسیری که از دل هیچ به چیزی، از دل تردید به ایمان، از دل یادگیری به آفرینش طی شده، فقط می‌توانم یک جمله بگویم:
خدایا شکرت که من کوچ‌پذیر ماندم.
اگر نمی‌پذیرفتم که باید بیاموزم، اگر جرأت تغییر نمی‌داشتم، اگر صدای کوچ‌ها را نمی‌شنیدم، هیچ‌کدام از آنچه امروز هستم، نبود.
امروز که آکادمی خودآفرینی را راه‌اندازی کرده‌ام، یونیکا را به عنوان پلتفرم خودشناسی و رشد طراحی کرده‌ام، و رویای باشگاه خودآفرینی نسل نو را می‌سازم، ریشه همه‌اش به همان انتخاب ساده اما بزرگ بازمی‌گردد:
من کوچ‌پذیر بودم.
در این هفته جهانی کوچینگ، دعوت می‌کنم تو هم از خودت بپرسی:
آیا من آن‌قدر شجاعت دارم که کوچ‌پذیر باشم؟
آیا می‌پذیرم که کسی با نگاهی صادقانه و حمایتی، آینه‌ی رشد من شود؟
آیا حاضرم «شدن» را جایگزین «ادعا کردن» کنم؟
اگر پاسخ‌ات حتی یک «شاید» است، تبریک می‌گویم؛ تو همین حالا در مسیر رشد ایستاده‌ای.
دیدگاهتان را بنویسید